Το άδειασμα της ψυχής

Αγαπητοί μου αναγνώστες γεια μας και πάλι. Ξέρω ότι έχω από τον Οκτώβριο του 2012 να ανεβάσω μία ανάρτηση η να κάτσω να γράψω δύο λόγια, ο λόγος που συνέβη αυτό δεν είναι άλλος από το…. έναυσμα το οποίον και δεν είχα. Μα θα μου πείτε με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας δεν υπήρξε κάτι που να σε παρακινήσει να θες να κάνης έστω ένα σχόλιο? Ξέρετε τα προσωπικά μπλόγκς αντικατοπτρίζουν την ψυχή του δημιουργού τους και ως εκ τούτου μέσα σε αυτά ο κάθε ένας από εμάς βγάζει τις αναζητήσεις, τις σκέψεις, τα πιστεύω τις παρατηρήσεις του.

Τι γίνεται όμως όταν η ψυχή του ανθρώπου αδειάζει? Τι γίνεται όταν το σώμα χάνει την επαφή του με τα ύψιστα ιδεατά πεδία? Τότε απομένει μόνον το μυαλό, αυτό το κομμάτι κρέας μαζί με την καρδιά το άλλο κομμάτι κρέας, να κατευθύνουν την ζωή και την σκέψη μας. Και πως άραγε αδειάζει μια ψυχή? Μα με την απώλεια φυσικά. Όταν χάνεις κάτι που αγαπάς πραγματικά με γνήσια και χωρίς υλικό συμφέρον αγάπη, όταν χάνεις κάτι που αγαπάς χωρίς καμία άλλη σκοπιμότητα παρά μόνον το γέμισμα της ψυχής σου, την ολοκλήρωση της ψυχικής σου γαλήνης. Όταν δε οι απώλειες είναι πολλαπλές και απανωτές τότε αγαπητοί μου αναγνώστες επέρχεται το απόλυτο κενό, όσο φαί και πιοτό κι αν ρίξεις στην κοιλιά σου, όσο καπνό κι αν ρίξεις στα πνευμόνια σου, όσα λεφτά κι αν γεμίσει η τσέπη σου, όσο ανούσιο έρωτα κι αν χαρούν τα σκέλια σου το κενό παραμένει κενό και ο πόνος ανείπωτος και παντοτινός.

Υπάρχει όμως κάτι που μπορεί να απαλύνει αυτόν τον πόνο και λειτουργεί με κατευναστικό τρόπο επάνω του, αυτό το κάτι λέγεται φιλία – συντροφικότητα και σε κάνη να μην νοιώθεις συνέχεια αυτό το κενό και την ανείπωτη μοναξιά. Σε δύσκολους καιρούς για την ανθρωπότητα η συντροφικότητα ήταν το φάρμακο για να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματα μας. Και έτσι πιανόμαστε από αυτήν σαν ο ναυαγός από το σωσίβιο που θα του σώσει την ζωή (η την ψυχή) μη έχοντας κάτι άλλο να αναπληρώσουμε το κενό που δημιούργησε το ναυάγιο, δίνοντας όλο μας το είναι σε αυτήν μας την προσπάθεια…..! Και σίγουρα δεν πιστεύεις εκείνη την στιγμή ότι ο άνθρωπος που πέταξε το σωσίβιο το έκανε για να σου κλέψει ότι σου έχει απομείνει και μετά να σε πετάξει ξανά στο νερό δένοντας σου και ένα τεράστιο βάρος στον λαιμό.

Και έτσι ερχόμαστε στην προδοσία, μία άλλη έννοια η οποία άφησε τα χνάρια της στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν συναντήθηκε με πιο μισητά πρόσωπα στο μονοπάτι που περπάτησε ο άνθρωπος σε όλη του την ιστορία από τους προδότες, το παράδοξο είναι ότι οι περισσότεροι προδότες πριν γίνουν τέτοιοι ήταν αξιόλογοι άνθρωποι που κάποιο τους κουσούρι τους έκανε να νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι στους υπόλοιπους και μία ενδόμυχη τάση εκδίκησης για το σύμπαν που κληροδότησε το κουσούρι μόνο σε αυτούς και όχι στους άλλους σε συνδυασμό με κάποιο τιποτένιο συνήθως αντάλλαγμα ως αφορμή και δικαιολογία για την πράξη τους , τους οδήγησε σε προδοσία. Το αξιοσημείωτο δε είναι ότι κανείς προδότης ποτέ δεν χάρηκε το προϊόν της προδοσίας του. Και το δεύτερο αξιοσημείωτο ότι όλοι οι προδομένοι συνήθως είναι ευαίσθητοι και γενναίοι άνθρωποι που θέλησαν να βοηθήσουν με την αρτιότητά τους, τους κακόμοιρους και ελαττωματικούς προδότες.

Έτσι αγαπητοί μου αναγνώστες φθάσαμε να δούμε πώς η γενναιότητα και η προδοσία έχουν την ίδια πηγή που είναι η ανάγκη μας να συνδεθούμε ξανά με την ψυχή μας και έγκειται στον κάθε έναν και κάθε μία από εμάς να διαλέξουμε τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε για να το πετύχουμε αυτό.

Πάντως στην εποχή που ζούμε με τους μεγαλύτερους προδότες να μας κυβερνούν πιστεύω ότι πρέπει να βάλουμε την συντροφικότητα ασπίδα για το καλό των παιδιών μας τα οποία δεν φταίνε για τον τρόπο που μαθαίνουν να σκέφτονται η να πονούν, σαν γενναίοι σύντροφοι δηλαδή η σαν πονεμένοι προδότες και κατ επέκταση για την δική μας ψυχική επανασύνδεση.

Αφιερωμένο στα παιδιά  και στους συντρόφους με τους οποίους περπάτησα μαζί (γενναίους η προδότες).

Διογένης