Γιατί νομίζω πως γι’αυτά προσπαθούμε , ίσως δεν αγωνιζόμαστε γι’αυτά αλλά πάντως προσπαθούμε. Στα πλαίσια αυτής μας της προσπάθειας πετάξαμε (ξεσαβουρώσαμε) από το μπουχτισμένο μυαλό μας αντιλήψεις, ιδεολογίες, τρόπους αντίδρασης, καθώς και κάθε μορφής και σχήματος καθοδήγηση πολιτική –ιδεολογική . Περάσαμε σε έναν νέο χώρο όπου ο μηδενισμός φαίνεται να κυριαρχεί παράλληλα με μία υποβόσκουσα ελπίδα για μια γλυκειά καταστροφή , όπου κάθε τι κακό και αντιανθρώπινο τελειώνει και μια νέα εποχή ξεκινάει γεμάτη δημιουργία ,αλτρουισμό , συνεργατικότητα , οικολογία , ανθρωπισμό, ισοτιμία όσο και αξιοκρατία. Κάτι δηλαδή σαν το «Μόνο ένας σεισμός μας σώζει, φοβερός κατακλυσμός» του συγχωρεμένου του Νικόλα Άσιμου.
Και έτσι μας μένει να περιμένουμε πλέον το μέλλον για να δούμε αν θα είναι σεισμός πυρηνικός πόλεμος , επίθεση εξωγήινων, μετατόπιση του άξονα της γης , η δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο , αυτό που θα μας καλυτερεύσει την ζωή.
Έκανα αυτές τις σκέψεις σήμερα καθώς οδηγούσα το αυτοκίνητό μου στα στενάκια του άνω Φαλήρου όπου έτυχε να βρεθώ, χαζεύοντας τις άπειρες υπερπολυτελείς βίλλες παλιές και καινούργιες, όταν μου απέσπασαν την προσοχή οι φιγούρες δύο ανθρώπων νέων σχετικά και δυνατών, όπου σκυμμένοι (σχεδόν χωμένοι μέσα) σε έναν σκουπιδοτενεκέ από τους μεγάλους των διασταυρώσεων μάζευαν ότι οι γύρω κάτοικοι των βιλλών πέταξαν εκεί δηλαδή, τα μουχλιασμένα αποφάγια τους. Καθώς πέρασα δίπλα τους με κοίταξαν με ντροπή εμφανή στο βλέμμα τους , και έπιασα τον εαυτό μου να κατεβάζει κι αυτός το βλέμμα του με ντροπή για την αδιακρισία μου να τους κοιτάξω.
Καθώς επεξεργαζόμουν την πληροφορία στο μυαλό μου και διασταυρώνοντας την με άλλες σκέψεις μου και γεγονότα , όπως το ότι κάθε μέρα στον πλανήτη πεθαίνουν 30000 άνθρωποι από την πείνα και την ανέχεια , εκ των οποίων τα μισά σχεδόν είναι μικρά παιδιά, σκέφθηκα ότι δεν ήμουν εγώ αυτός που μάζευε να φάει τα σκουπίδια άρα γιατί ντράπηκα και αισθάνθηκα αδιάκριτος όταν τους κοίταξα ;
Όλα εξηγήθηκαν και τακτοποιήθηκαν στο μυαλό μου όταν σκέφθηκα το υποσυνείδητο.
Το υποσυνείδητο είναι το μέρος εκείνο της ύπαρξής μας το οποίο δεν ελέγχεται από το μυαλό μας αλλά μπορεί να κατευθύνει υπό συνθήκες το σώμα μας. Για παράδειγμα όταν κοιμόμαστε το υποσυνείδητο είναι αυτό που κανονίζει την αναπνοή μας .
Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση αυτήν καθώς το μυαλό μου φώναζε «αυτοί είναι άτυχοι , κακοδιαχειριστές της ζωής τους , κατατρεγμένοι κοινωνικά ,ακόμη και εγκληματίες ίσως , εσύ δεν έχεις καμία σχέση με τέτοια υποκείμενα , απομακρύνσου γρήγορα μπορεί να είναι ακόμη και επικίνδυνοι , την ίδια στιγμή το σφίξιμο στην καρδιά , το αίσθημα της ντροπής όχι μόνο για το ωραίο αυτοκινητάκι μου και τα καθαρά μου ρούχα αλλά ακόμη και για αυτή την μπουκιά (γαβάθα) ζεστό φαί που απολαμβάνω κάθε μέρα , δεν άφηναν αμφιβολία , ένιωθα ένοχος και όταν νιώθεις ένοχος είναι σαν να είσαι.
Προσπάθησα να απομακρύνω αυτές τις απαίσιες σκέψεις , αλλά το χαζό και εύκολα κατευθυνόμενο μυαλό είχε πια χάσει το παιχνίδι από το υποσυνείδητο που ακάθεκτο πλέον εφορμούσε με συνεχείς προβολές εικόνων του εαυτού μου χωμένου μέσα στον σκουπιδοτενεκέ πασαλημένο με αποφάγια και παρέα με σκουλήκια και ποντικούς να διεκδικώ ένα σχεδόν ολόκληρο κομμάτι πίτσα πού πέταξε η κυρία του ρετιρέ μαζί με τα χαρτιά της τουαλέτας , οι τελικές προσπάθειες του μυαλού να αντισταθή στον ηθικό ξεπεσμό, προβάλλοντας εικόνες κάτω από της σημαίας τον ιστό , σε στάση προσοχής , ένστολός 30 ολόκληρους μήνες για να έχω το δικαίωμα να ανήκω σε μια κοινωνία και όχι στους τενεκέδες με αποφάγια απέτυχαν παταγωδώς όταν αυτό (το μυαλό) κυριεύθηκε κυριολεκτικά από μια ολογραμματική προβολή μιας τεραστίων διαστάσεων καρικατούρας μου με υπερμεγέθη μέλη και σιαγώνες , καβάλα σε μια κιμαδομηχανή τύπου τζίπ που αντί για προφυλακτήρες διέθετε τεράστιους κοπτήρες δάσους (αλυσοπρίονα) όπου καθώς προχωρούσε, με βραχίονες άρπαζε παιδάκια (κυρίως μαύρα) τα οποία και καταβρόχθιζα με βουλιμία κατά χιλιάδες όπως αποψίλωνα εκατομμύρια στρέμματα παρθένου δάσους , όταν ξαφνικά σταματά σε μια γειτονιά του Φάληρου μπροστά σε έναν σκουπιδοτενεκέ , μέσα από τον τενεκέ τελείως απρόβλεπτα προβάλει φοβισμένο ένα λερωμένο με σάλτσα πίτσας κεφάλι και ω τι έκπληξη είναι πάλι το δικό μου κεφάλι , ο δεξιός μπροστινός βραχίονας του μηχανικού τέρατος εαυτού μου κινήθηκε μπρος τον σβέρκο του πασαλημένου με σάλτσα δεύτερου εαυτού μου και τα ουρλιαχτά μου καθώς με κατάπινε ο τεράστιος οργανομηχανικός φάρυγγας και κατευθυνόμουν ολοταχώς προς το αχανές εντεροαποχετευτικό σύστημα δεν του δημιουργούσαν καμία ενοχή.
Μπαμπά η θάλασσα………. η φωνή της κόρης μου από το πίσω κάθισμα με επαναφέρει στην ζοφερή πραγματικότητα , ανοίγω το παράθυρο , η θέα από το ύψος του Μηλεσίου προς τον νότιο ευβοικό είναι υπέροχη ειδικά τώρα τις αλκυονίδες μέρες με τα βουνά της εύβοιας να καθρεφτίζονται στην ακίνητη θάλασσα , το ελαφρύ βοριαδάκι που κατεβαίνει από τις πλαγιές της υγρής Δίρφυς και διασχίζοντας τον κόλπο μας χαιδέυει απαλά το πρόσωπο , λειτουργεί ηρεμιστικά στο ταραγμένο μου πνεύμα, σιγά σιγά ηρεμώ και ξεπερνώ τις όποιες ενοχές μου δημιούργησε το αυτοκατευθυνόμενο υποσυνείδητό μου και αφήνομαι στην ζεστασιά των αισθήσεων και του μυαλού . Με ωραίο καιρό μπήκε η χρονιά μας ίσως είναι προμήνυμα καλύτερων ημερών , ίσως πάλι να είναι η νηνεμία πριν την καταιγίδα , εξαρτάται μάλλον από το αν είσαι στον σκουπιδοτενεκέ η στο αυτοκινητάκι σου , αν σε βγάζει βόλτα το μυαλό σου για να ικανοποιήσεις την κάβλα σου διά μέσω των αισθήσεων σου , η αν σε βγάζει βόλτα ο ασυνείδητος εαυτός σου για την ανάγκη της επιβίωσης.
Εγώ να ευχηθώ ολόψυχα λιγότερη ντροπή φέτος για όλους μας περισσότερη κατανόηση , συλλογικότητα , ίσως λιγότερη ανεκτικότητα σε κάποια πράγματα , εύχομαι επίσης και αυτή η χρονιά να μας προωθήσει όλους μας προς το λευκό και το φως που τόσο μας έχει λείψη τις τελευταίες 4 χιλιετίες.
Σας εύχομαι ένα φωτισμένο 2011
Διογένης .
Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ!!!!!!!!ΧΑΙΡΕ ΔΙΟΓΕΝΗ!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή...........ΧΕΙΡΩΝ